Έντεκα μέρες ή το κλείσιμο που δεν έγινε ποτέ

Νομίζω η καλύτερη ώρα για να γράφεις είναι το ξημέρωμα. Η αίσθηση αυτή ότι πετάς όταν όλοι κοιμούνται. Ανυπέρβλητη! 

Το ρολόι δείχνει 3.18. Γύρω μου επικρατεί απόλυτη ησυχία και μόνο το γρύλισμα μιας γάτας έρχεται να ταράξει τη νεκρική σιγή. Ένα παράθυρο ανοίγει και μια ανθρώπινη φωνή της "ζητά" να σταματήσει. Σιγή ξανά. Λες και η γάτα κατά έναν περίεργο τρόπο να κατάλαβε το πρόσταγμα του ανθρώπου.

Το ξημέρωμα ξυπνάνε ανήσυχα ερωτήματα. Και ζητάνε απαντήσεις. Και δεν υπάρχει καμιά φωνή να τα σταματήσει ούτε καν να τα κατευνάσει. Κανένα πρόσταγμα. Τι θέλουν και έρχονται τόσο επίμονα τέτοιες ώρες; Ποιες φοβικές ανυσηχίες είναι ριζωμένες μέσα τους; Εμφανίζονται σιγά-σιγά και μοιάζουν σαν τα ξύλινα κομμάτια του ντόμινο. Πέφτει το ένα και συμπαρασύρει τα επόμενα. Με τη διαφορά ότι εδώ ξαναστείνονται και η διαδοχική πτώση επαναλαμβάνεται. 

Σιγή (μέσα μου) ξανά. Ένα μούδιασμα.

Έντεκα μέρες. Τόσο είναι το διάστημα που μεσολάβησε για να αγγίξω πάλι αυτές τις γραμμές. Κι όσο υπάρχει η ανάγκη για κλείσιμο άλλο τόσο το άγγιγμα γίνεται πιο τραχύ. Μια ανάγκη για αρχή, μέση και τέλος. Να μην αιωρούνται οι λέξεις. Απόψε δυσκολεύομαι να κλείσω αυτές τις γραμμές. Η ανάγκη όμως να επανέλθω είναι μεγαλύτερη. Ανάγκη να μην αφήνω "ανοιχτές δουλειές". Ανάγκη να τελειώνω αυτό που άρχισα.

Απόψε συνειδητοποιώ κάτι συγκεκριμένο για τις ανάγκες. Δρούμε με βάση αυτές. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Κι αν το βάρος της ανάγκης να επιστρέψω στις γραμμές δεν είναι δα και μεγάλο, γίνεται τέτοιο όταν οι ανάγκες δύο ανθρώπων διαφέρουν κατά πολύ. Κι όσο πιο μακρυά η μια από την άλλη τόσο πιο αβάσταχτο το βάρος. Ανυπέρβλητο!

Στον αυτοκινητόδρομο

Με ελκύουν οι αντιφάσεις, τα εκ διαμέτρου αντίθετα σημεία. Με ωθούν στο να ισορροπώ. Ή τουλάχιστον να μαθαίνω πως να το κάνω. Να βρίσκω το σημείο τομής. Σπάνια όμως να μένω σε ένα απο αυτά.

Τα άκρα μόνα τους, απομονωμένα συχνά παγιδεύουν και οδηγούν στην πτώση. Δίνουν τάχα την αίσθηση διαφοροποίησης, ανεξαρτησίας. Σημεία ξεχωριστά και ακραία. Όπως ακραία και τα συναισθήματα  που τα χαρακτηρίζουν. Ιδίως η εναλλαγή μεταξύ των σημείων. Κι αυτό εξαντλεί κάθε κινητήρια δύναμη. Εξάντληση ακαριαία και άκριτη. 

Ώρα πρωϊνή, κινούμαι σε ευθεία γραμμή στη μέση του αυτοκινητόδρομου. Άλλοτε με ταχύτητα υψηλή που κάνει τη μηχανή του αυτοκινήτου να φτάνει στα άκρα της, κι άλλοτε με ταχύτητα χαμηλή που κάνει εμένα να φτάνω στα δικά μου άκρα. Εικόνα αστεία και αντιφατικά θελκτική. 

Σαν μια πάλη μεταξύ λογικής και συναισθήματος δίνει η "κόντρα" ανθρώπου-μηχανής. 

Θα υπερισχύσει άραγε κανείς ή θα πρυτανεύσει το πνεύμα αγαστής συνεργασίας. 

Έφτασα στον προορισμό μου. Έχω παρκάρει, βγαίνω απο το αυτοκίνητο. Κι ενώ τα πόδια μου ακουμπούν στο έδαφος αισθάνομαι το σώμα μου να κινείται με ώθηση ταχύτητας μεγάλης. Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή. Ήδη βρίσκομαι στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου και κινούμαι προς άγνωστο προορισμό. 

Το πάρκο της γειτονιάς

Το μικρό πάρκο της γειτονιάς είναι διαφορετικό από τ'άλλα. Σχήμα τριγωνικό, με οξείες και κοφτερές γωνίες, χαμένο πίσω από δέντρα απεριποίητα δίπλα από τη διασταύρωση των δρόμων. Βρίσκεται σε τόσο κεντρικό σημείο κι όμως ποτέ κανείς δεν επιλέγει να κάτσει στα λιγοστά παγκάκια του. Ούτε κάν να κόψει δρόμο μέσα από αυτό. Λες και μια αόρατη δύναμη σαν σε ωμόνυμους πόλους μαγνητών να επικρατεί και να απωθεί κάθε τι που κινείται στην εμβέλειά τους. Ένα τείχος προστασίας. Μια τέτοια δύναμη αισθάνθηκα την τελευταία φορά που πέρασα από κει. Κοντοστάθηκα για λίγο στο πεζοδρόμιο και έριξα μια κλεφτή ματιά στα όριά του, μη μπορώντας να περάσω μέσα από τα γέρικα δέντρα που το περιστοιχίζουν. Κάθε φορά που περνώ από κει θυμάμαι τα τείχη "προστασίας" που έμαθα να υψώνω όλα αυτά τα χρόνια. Τείχη που αν δεν γινόντουσαν πελώρια δε θα ησύχαζα. Πλέον επιδιώκω να κόβω μέσα από το πάρκο. Υπενθύμιση στον εαυτό να διαπερνώ κάθε τείχος προστασίας ή αόρατη δύναμη. 

Τα δικά μου ευ-ρήματα

Θυμάμαι. 

Κοιτάζω. 

Εμπνέομαι. 

Γράφω. 

Θυμώνω. 

Ακούω. 

Θέλω. 

Θαυμάζω. 

Δε θέλω. 

Αγγίζω. 

Σκέφτομαι. 

Αυταπατάμαι. 

Γελάω. 

Κλαίω. 

Βρίζω. 

Χαίρομαι. 

Ποθώ. 

Κυλιέμαι. 

Μισώ. 

Φωνάζω. 

Χαμογελώ. 

Απομονώνομαι. 

Τρέχω. 

Κολυμπώ. 

Ερωτεύομαι. 

Ξεχνώ. 

Τα ρήματα. Σε ενεργητική και παθητική φωνή. Οι διαθέσεις των ρημάτων. Οι σημασίες των ρημάτων. Μόνα. Απουσία πρότασης. Κανένα πρόσωπο και αντικείμενο. Κανένας σκοπός. Μόνα τους αποκτούν μεγαλύτερη λογική. 

Η πρόταση τα κάνει φλύαρα. Επουσιώδη. Μόνα τους γίνονται ουσιώδη αλλά και λιγότερο ελκυστικά. Δύστροπα. Άκομψα. Ψυχρά. Σε διώχνουν. Στρέφουν το βλέμμα σου αλλού. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα. Φτάνει πια με τις φλύαρες προτάσεις. 

Οι προτάσεις σα μάσκα πρόχειρη και κακοφτιαγμένη για όποιον τις χρησιμοποιεί. 

Επιλέγω τα ρήματα. Ξορκίζω τις προτάσεις. 

Απόψε διαλέγω να γίνω απεχθής και λογικός.

Αναχωρήσεις σε επανάληψη

Οι μηχανές του πλοίου ξεκίνησαν εδώ και μερικά λεπτά, ταξιδιώτες με καλυμμένα πρόσωπα περνούν δίπλα μου βιαστικά και ένα άδειο μπουκάλι στο τραπέζι σείεται και με μαθηματική ακρίβεια οδεύει προς την πτώση.

Οι εικόνες αυτές δηλώνουν τη νέα αυτή πραγματικότητα εδώ και μερικούς μήνες. Ένας σάκος στο χέρι. Μερικές αλλαξιές ρούχα. Πολλές προσμονές. Αμέτρητα μίλια. Ένα και μόνο πλοίο στον ορίζοντα. Άλλοτε νωρίς το ξημέρωμα όταν ο ήλιος δεν έχει κάνει την εμφάνισή του, κι άλλοτε αργά το βράδυ όταν η μικρή αυτή πόλη κλειδαμπαρώνεται και οι δρόμοι της ερημώνουν. 

Αναχωρήσεις στα δύο άκρα. Ποτέ κάπου στη μέση. Σαν μια υπενθύμιση να αποφεύγεις τις μέσες λύσεις. Λύσεις που δε σε βγάζουν πουθενά. Χωρίς κανένα τελικό προορισμό. Να λες όχι στα ημίμετρα. Να λες καλύτερα "αυτό θέλω". Χωρίς περιστροφές και προφάσεις. Με σιγουριά. 

Η σιγουριά της απόφασης! 

Πόσο λυτρωτική και πόση δύναμη παρέχει. Και εδώ δηλώνεται ξεκάθαρα μια αλήθεια: ήταν τα ταξίδια που έκαναν τα "θέλω" σου ισχυρά και αποφασιστικά. Ανεξάρτητα αν πηγαινοερχόσουν στο διπλανό νησί, ή στην άλλη άκρη του κόσμου. Δε ξέρω πώς. Δε θέλω να μάθω. Απλώς το έκαναν.

Κάθομαι δίπλα σε ένα παράθυρο. Η θάλασσα είναι ήρεμη. Παρατηρώ τους σχηματισμούς των κυμάτων και τις μορφές τους που φτιάχνονται εκείνη τη στιγμή γνωρίζοντας οτι δε θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες. Τα μπροστινά καθίσματα είναι άδεια, και στο βάθος ένας μεγάλος πίνακας στον οποίο κυριαρχεί το μπλε. 

Το πλοίο έχει αναχωρήσει εδώ και μερικά λεπτά και μόλις διαπίστωσα ότι το μπουκάλι βρίσκεται ήδη στο πάτωμα. 

Το δέντρο χωρίς όνομα

Το κρύο έκανε αναπάντεχα την εμφάνισή του σε αυτό το μικρό νησί του Αιγαίου και η συνθήκη αυτή ήρθε να ταιριάξει ασμένως σαν σε απόλυτη αρμονία με την τωρινή διάθεση. 

Και είναι οι ακραίες συνθήκες που επιτρέπουν ακραία συναισθήματα να ανθίσουν, σαν νερό και φως που επιτρέπει τη φωτοσύνθεση να λάβει χώρα. 

Μόνο που εδώ, τώρα, τα συναισθήματα ανθίζουν και μαραίνονται με περίτεχνη αλληλουχία, μια φωτοσύνθεση βίαιη και ανελέητη. Χωρίς συγκεκριμένη διαδικασία, κανένα χρονοδιάγραμμα. Δεν ξέρεις πότε θα ανθίσει το άνθος, αν ανθίσει. Ίσως και να μείνει καλά κρυμμένο και καταδικασμένο κάτω από το έδαφος. 

Γράφω πάλι από ανάγκη να γεμίσω γραμμές, να μεταβιβάσω ακατάσχετες νοητές ασυναρτησίες που πασχίζουν να δραπετεύσουν από τις καλά περιοριστικές και περιορισμένες πόρτες του μυαλού.

Προσπαθώ να βρω διέξοδο στις εικόνες. Το κρύο όμως με δυσκολεύει να δημιουργήσω εικόνες, τις δικές μου εικόνες. Κλείνω τα μάτια, απομονώνω κάθε ήχο αλλά τίποτα. Αρέσκομαι στην έτοιμη εικόνα του γυμνού δέντρου έξω από την πόρτα μου. Δεν ξέρω τι δέντρο είναι, αν ανθίζει, τι χρώμα έχουν οι ανθοί του, τι όνομα του έδωσαν οι προηγούμενοι ένοικοι. Να του έδωσαν άραγε; 

Κοιτάζω αυτό το δέντρο χωρίς όνομα και αναρωτιέμαι πόσες συνθήκες κρύου και ζέστης πέρασε, πόσες διακυμάνσεις. Αν μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε; Ίσως τα φύλλα του, η απουσία τους, ο αέρας που διαπερνά τα άλλοτε γεμάτα ή γυμνά κλαδιά του να είναι οι συνθήκες που το ορίζουν και με τις οποίες επικοινωνεί. Αυτές του οι διακυμάνσεις ίσως είναι η ουσία και ο λόγος ύπαρξής του!

Η τελευταία σκέψη με γεμίζει με μια αναπάντεχη δόση αισιοδοξίας και με κάνει να θέλω να ανοίξω την πόρτα, να το παρατηρήσω και να προσπαθήσω να το ακούσω. 

Στέκομαι ήδη μπροστά από το δέντρο.

Οι αφορμές

Τις απεχθάνομαι τις αφορμές, είναι δειλές, σε περιορίζουν, σε καταπίνουν σαν κύμα. 

Οι αφορμές διστάζουν, είναι άχρωμες και άτολμες. 

Επιστρατεύοντας τις αφορμές, αποκτάς κι εσύ αυτόματα τους εγγενείς προσδιορισμούς των. Και σε χαρακτηρίζουν, ριζώνουν μέσα σου, γίνονται ένα με τη σκέψη και αγκιστρώνονται στην παραμικρή υποψία αυθορμητισμού σου. 

Τα κάθε "θέλω να σε δώ", "σε θέλω", "σ'αγαπώ", "λατρεύω τη φωνή σου" αποκτούν βαρίδια, πέφτουν σε παγίδες, αιμορραγούν αβοήθητα σαν μέσα σε δόκανο. 

Γράφω αυτές τις γραμμές για να ξορκίσω όλες εκείνες τις στιγμές που δημιούργησα με περίτεχνο τρόπο μια αφορμή για να δηλώσω μια επιθυμία μου, αλλά και εκείνες τις στιγμές που δεν κατάφερα να βρω καμμία αφορμή και προτίμησα να σιωπήσω. 

Οι γραμμές αυτές, λοιπόν, είναι αφιερωμένες στις αφορμές που άφησα πίσω και σε αυτές που δε θα χρειαστώ ξανά. Στον εαυτό που αφήνω πίσω, και σε εκείνον που πλησιάζω ολοένα και πιο κοντά.

Ποτέ ξανά οι αφορμές.