Τις απεχθάνομαι τις αφορμές, είναι δειλές, σε περιορίζουν, σε καταπίνουν σαν κύμα.
Οι αφορμές διστάζουν, είναι άχρωμες και άτολμες.
Επιστρατεύοντας τις αφορμές, αποκτάς κι εσύ αυτόματα τους εγγενείς προσδιορισμούς των. Και σε χαρακτηρίζουν, ριζώνουν μέσα σου, γίνονται ένα με τη σκέψη και αγκιστρώνονται στην παραμικρή υποψία αυθορμητισμού σου.
Τα κάθε "θέλω να σε δώ", "σε θέλω", "σ'αγαπώ", "λατρεύω τη φωνή σου" αποκτούν βαρίδια, πέφτουν σε παγίδες, αιμορραγούν αβοήθητα σαν μέσα σε δόκανο.
Γράφω αυτές τις γραμμές για να ξορκίσω όλες εκείνες τις στιγμές που δημιούργησα με περίτεχνο τρόπο μια αφορμή για να δηλώσω μια επιθυμία μου, αλλά και εκείνες τις στιγμές που δεν κατάφερα να βρω καμμία αφορμή και προτίμησα να σιωπήσω.
Οι γραμμές αυτές, λοιπόν, είναι αφιερωμένες στις αφορμές που άφησα πίσω και σε αυτές που δε θα χρειαστώ ξανά. Στον εαυτό που αφήνω πίσω, και σε εκείνον που πλησιάζω ολοένα και πιο κοντά.
Ποτέ ξανά οι αφορμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου