Το δέντρο χωρίς όνομα

Το κρύο έκανε αναπάντεχα την εμφάνισή του σε αυτό το μικρό νησί του Αιγαίου και η συνθήκη αυτή ήρθε να ταιριάξει ασμένως σαν σε απόλυτη αρμονία με την τωρινή διάθεση. 

Και είναι οι ακραίες συνθήκες που επιτρέπουν ακραία συναισθήματα να ανθίσουν, σαν νερό και φως που επιτρέπει τη φωτοσύνθεση να λάβει χώρα. 

Μόνο που εδώ, τώρα, τα συναισθήματα ανθίζουν και μαραίνονται με περίτεχνη αλληλουχία, μια φωτοσύνθεση βίαιη και ανελέητη. Χωρίς συγκεκριμένη διαδικασία, κανένα χρονοδιάγραμμα. Δεν ξέρεις πότε θα ανθίσει το άνθος, αν ανθίσει. Ίσως και να μείνει καλά κρυμμένο και καταδικασμένο κάτω από το έδαφος. 

Γράφω πάλι από ανάγκη να γεμίσω γραμμές, να μεταβιβάσω ακατάσχετες νοητές ασυναρτησίες που πασχίζουν να δραπετεύσουν από τις καλά περιοριστικές και περιορισμένες πόρτες του μυαλού.

Προσπαθώ να βρω διέξοδο στις εικόνες. Το κρύο όμως με δυσκολεύει να δημιουργήσω εικόνες, τις δικές μου εικόνες. Κλείνω τα μάτια, απομονώνω κάθε ήχο αλλά τίποτα. Αρέσκομαι στην έτοιμη εικόνα του γυμνού δέντρου έξω από την πόρτα μου. Δεν ξέρω τι δέντρο είναι, αν ανθίζει, τι χρώμα έχουν οι ανθοί του, τι όνομα του έδωσαν οι προηγούμενοι ένοικοι. Να του έδωσαν άραγε; 

Κοιτάζω αυτό το δέντρο χωρίς όνομα και αναρωτιέμαι πόσες συνθήκες κρύου και ζέστης πέρασε, πόσες διακυμάνσεις. Αν μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε; Ίσως τα φύλλα του, η απουσία τους, ο αέρας που διαπερνά τα άλλοτε γεμάτα ή γυμνά κλαδιά του να είναι οι συνθήκες που το ορίζουν και με τις οποίες επικοινωνεί. Αυτές του οι διακυμάνσεις ίσως είναι η ουσία και ο λόγος ύπαρξής του!

Η τελευταία σκέψη με γεμίζει με μια αναπάντεχη δόση αισιοδοξίας και με κάνει να θέλω να ανοίξω την πόρτα, να το παρατηρήσω και να προσπαθήσω να το ακούσω. 

Στέκομαι ήδη μπροστά από το δέντρο.