Στον αυτοκινητόδρομο

Με ελκύουν οι αντιφάσεις, τα εκ διαμέτρου αντίθετα σημεία. Με ωθούν στο να ισορροπώ. Ή τουλάχιστον να μαθαίνω πως να το κάνω. Να βρίσκω το σημείο τομής. Σπάνια όμως να μένω σε ένα απο αυτά.

Τα άκρα μόνα τους, απομονωμένα συχνά παγιδεύουν και οδηγούν στην πτώση. Δίνουν τάχα την αίσθηση διαφοροποίησης, ανεξαρτησίας. Σημεία ξεχωριστά και ακραία. Όπως ακραία και τα συναισθήματα  που τα χαρακτηρίζουν. Ιδίως η εναλλαγή μεταξύ των σημείων. Κι αυτό εξαντλεί κάθε κινητήρια δύναμη. Εξάντληση ακαριαία και άκριτη. 

Ώρα πρωϊνή, κινούμαι σε ευθεία γραμμή στη μέση του αυτοκινητόδρομου. Άλλοτε με ταχύτητα υψηλή που κάνει τη μηχανή του αυτοκινήτου να φτάνει στα άκρα της, κι άλλοτε με ταχύτητα χαμηλή που κάνει εμένα να φτάνω στα δικά μου άκρα. Εικόνα αστεία και αντιφατικά θελκτική. 

Σαν μια πάλη μεταξύ λογικής και συναισθήματος δίνει η "κόντρα" ανθρώπου-μηχανής. 

Θα υπερισχύσει άραγε κανείς ή θα πρυτανεύσει το πνεύμα αγαστής συνεργασίας. 

Έφτασα στον προορισμό μου. Έχω παρκάρει, βγαίνω απο το αυτοκίνητο. Κι ενώ τα πόδια μου ακουμπούν στο έδαφος αισθάνομαι το σώμα μου να κινείται με ώθηση ταχύτητας μεγάλης. Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή. Ήδη βρίσκομαι στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου και κινούμαι προς άγνωστο προορισμό.