Αναχωρήσεις σε επανάληψη

Οι μηχανές του πλοίου ξεκίνησαν εδώ και μερικά λεπτά, ταξιδιώτες με καλυμμένα πρόσωπα περνούν δίπλα μου βιαστικά και ένα άδειο μπουκάλι στο τραπέζι σείεται και με μαθηματική ακρίβεια οδεύει προς την πτώση.

Οι εικόνες αυτές δηλώνουν τη νέα αυτή πραγματικότητα εδώ και μερικούς μήνες. Ένας σάκος στο χέρι. Μερικές αλλαξιές ρούχα. Πολλές προσμονές. Αμέτρητα μίλια. Ένα και μόνο πλοίο στον ορίζοντα. Άλλοτε νωρίς το ξημέρωμα όταν ο ήλιος δεν έχει κάνει την εμφάνισή του, κι άλλοτε αργά το βράδυ όταν η μικρή αυτή πόλη κλειδαμπαρώνεται και οι δρόμοι της ερημώνουν. 

Αναχωρήσεις στα δύο άκρα. Ποτέ κάπου στη μέση. Σαν μια υπενθύμιση να αποφεύγεις τις μέσες λύσεις. Λύσεις που δε σε βγάζουν πουθενά. Χωρίς κανένα τελικό προορισμό. Να λες όχι στα ημίμετρα. Να λες καλύτερα "αυτό θέλω". Χωρίς περιστροφές και προφάσεις. Με σιγουριά. 

Η σιγουριά της απόφασης! 

Πόσο λυτρωτική και πόση δύναμη παρέχει. Και εδώ δηλώνεται ξεκάθαρα μια αλήθεια: ήταν τα ταξίδια που έκαναν τα "θέλω" σου ισχυρά και αποφασιστικά. Ανεξάρτητα αν πηγαινοερχόσουν στο διπλανό νησί, ή στην άλλη άκρη του κόσμου. Δε ξέρω πώς. Δε θέλω να μάθω. Απλώς το έκαναν.

Κάθομαι δίπλα σε ένα παράθυρο. Η θάλασσα είναι ήρεμη. Παρατηρώ τους σχηματισμούς των κυμάτων και τις μορφές τους που φτιάχνονται εκείνη τη στιγμή γνωρίζοντας οτι δε θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες. Τα μπροστινά καθίσματα είναι άδεια, και στο βάθος ένας μεγάλος πίνακας στον οποίο κυριαρχεί το μπλε. 

Το πλοίο έχει αναχωρήσει εδώ και μερικά λεπτά και μόλις διαπίστωσα ότι το μπουκάλι βρίσκεται ήδη στο πάτωμα.