Αναχωρήσεις σε επανάληψη

Οι μηχανές του πλοίου ξεκίνησαν εδώ και μερικά λεπτά, ταξιδιώτες με καλυμμένα πρόσωπα περνούν δίπλα μου βιαστικά και ένα άδειο μπουκάλι στο τραπέζι σείεται και με μαθηματική ακρίβεια οδεύει προς την πτώση.

Οι εικόνες αυτές δηλώνουν τη νέα αυτή πραγματικότητα εδώ και μερικούς μήνες. Ένας σάκος στο χέρι. Μερικές αλλαξιές ρούχα. Πολλές προσμονές. Αμέτρητα μίλια. Ένα και μόνο πλοίο στον ορίζοντα. Άλλοτε νωρίς το ξημέρωμα όταν ο ήλιος δεν έχει κάνει την εμφάνισή του, κι άλλοτε αργά το βράδυ όταν η μικρή αυτή πόλη κλειδαμπαρώνεται και οι δρόμοι της ερημώνουν. 

Αναχωρήσεις στα δύο άκρα. Ποτέ κάπου στη μέση. Σαν μια υπενθύμιση να αποφεύγεις τις μέσες λύσεις. Λύσεις που δε σε βγάζουν πουθενά. Χωρίς κανένα τελικό προορισμό. Να λες όχι στα ημίμετρα. Να λες καλύτερα "αυτό θέλω". Χωρίς περιστροφές και προφάσεις. Με σιγουριά. 

Η σιγουριά της απόφασης! 

Πόσο λυτρωτική και πόση δύναμη παρέχει. Και εδώ δηλώνεται ξεκάθαρα μια αλήθεια: ήταν τα ταξίδια που έκαναν τα "θέλω" σου ισχυρά και αποφασιστικά. Ανεξάρτητα αν πηγαινοερχόσουν στο διπλανό νησί, ή στην άλλη άκρη του κόσμου. Δε ξέρω πώς. Δε θέλω να μάθω. Απλώς το έκαναν.

Κάθομαι δίπλα σε ένα παράθυρο. Η θάλασσα είναι ήρεμη. Παρατηρώ τους σχηματισμούς των κυμάτων και τις μορφές τους που φτιάχνονται εκείνη τη στιγμή γνωρίζοντας οτι δε θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες. Τα μπροστινά καθίσματα είναι άδεια, και στο βάθος ένας μεγάλος πίνακας στον οποίο κυριαρχεί το μπλε. 

Το πλοίο έχει αναχωρήσει εδώ και μερικά λεπτά και μόλις διαπίστωσα ότι το μπουκάλι βρίσκεται ήδη στο πάτωμα. 

Το δέντρο χωρίς όνομα

Το κρύο έκανε αναπάντεχα την εμφάνισή του σε αυτό το μικρό νησί του Αιγαίου και η συνθήκη αυτή ήρθε να ταιριάξει ασμένως σαν σε απόλυτη αρμονία με την τωρινή διάθεση. 

Και είναι οι ακραίες συνθήκες που επιτρέπουν ακραία συναισθήματα να ανθίσουν, σαν νερό και φως που επιτρέπει τη φωτοσύνθεση να λάβει χώρα. 

Μόνο που εδώ, τώρα, τα συναισθήματα ανθίζουν και μαραίνονται με περίτεχνη αλληλουχία, μια φωτοσύνθεση βίαιη και ανελέητη. Χωρίς συγκεκριμένη διαδικασία, κανένα χρονοδιάγραμμα. Δεν ξέρεις πότε θα ανθίσει το άνθος, αν ανθίσει. Ίσως και να μείνει καλά κρυμμένο και καταδικασμένο κάτω από το έδαφος. 

Γράφω πάλι από ανάγκη να γεμίσω γραμμές, να μεταβιβάσω ακατάσχετες νοητές ασυναρτησίες που πασχίζουν να δραπετεύσουν από τις καλά περιοριστικές και περιορισμένες πόρτες του μυαλού.

Προσπαθώ να βρω διέξοδο στις εικόνες. Το κρύο όμως με δυσκολεύει να δημιουργήσω εικόνες, τις δικές μου εικόνες. Κλείνω τα μάτια, απομονώνω κάθε ήχο αλλά τίποτα. Αρέσκομαι στην έτοιμη εικόνα του γυμνού δέντρου έξω από την πόρτα μου. Δεν ξέρω τι δέντρο είναι, αν ανθίζει, τι χρώμα έχουν οι ανθοί του, τι όνομα του έδωσαν οι προηγούμενοι ένοικοι. Να του έδωσαν άραγε; 

Κοιτάζω αυτό το δέντρο χωρίς όνομα και αναρωτιέμαι πόσες συνθήκες κρύου και ζέστης πέρασε, πόσες διακυμάνσεις. Αν μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε; Ίσως τα φύλλα του, η απουσία τους, ο αέρας που διαπερνά τα άλλοτε γεμάτα ή γυμνά κλαδιά του να είναι οι συνθήκες που το ορίζουν και με τις οποίες επικοινωνεί. Αυτές του οι διακυμάνσεις ίσως είναι η ουσία και ο λόγος ύπαρξής του!

Η τελευταία σκέψη με γεμίζει με μια αναπάντεχη δόση αισιοδοξίας και με κάνει να θέλω να ανοίξω την πόρτα, να το παρατηρήσω και να προσπαθήσω να το ακούσω. 

Στέκομαι ήδη μπροστά από το δέντρο.

Οι αφορμές

Τις απεχθάνομαι τις αφορμές, είναι δειλές, σε περιορίζουν, σε καταπίνουν σαν κύμα. 

Οι αφορμές διστάζουν, είναι άχρωμες και άτολμες. 

Επιστρατεύοντας τις αφορμές, αποκτάς κι εσύ αυτόματα τους εγγενείς προσδιορισμούς των. Και σε χαρακτηρίζουν, ριζώνουν μέσα σου, γίνονται ένα με τη σκέψη και αγκιστρώνονται στην παραμικρή υποψία αυθορμητισμού σου. 

Τα κάθε "θέλω να σε δώ", "σε θέλω", "σ'αγαπώ", "λατρεύω τη φωνή σου" αποκτούν βαρίδια, πέφτουν σε παγίδες, αιμορραγούν αβοήθητα σαν μέσα σε δόκανο. 

Γράφω αυτές τις γραμμές για να ξορκίσω όλες εκείνες τις στιγμές που δημιούργησα με περίτεχνο τρόπο μια αφορμή για να δηλώσω μια επιθυμία μου, αλλά και εκείνες τις στιγμές που δεν κατάφερα να βρω καμμία αφορμή και προτίμησα να σιωπήσω. 

Οι γραμμές αυτές, λοιπόν, είναι αφιερωμένες στις αφορμές που άφησα πίσω και σε αυτές που δε θα χρειαστώ ξανά. Στον εαυτό που αφήνω πίσω, και σε εκείνον που πλησιάζω ολοένα και πιο κοντά.

Ποτέ ξανά οι αφορμές.