Δεν κλαίω γιατί σ'έχασα, ούτε γιατί δεν έκανα τίποτα για να σε αποκτήσω. Κλαίω γιατί δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για όλα αυτά. Ποτέ δεν έμαθα το σωστό και γι'αυτό τριγυρνούσα πάντα μέσα στα μονοπάτια των μελλοντικών μου λαθών και απραξιών. Πάντα έμενα αμέτοχος και απολάμβανα ηδονικά τη θλίψη που προσφέρει η ήττα. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό που ήλπιζα ότι είχες χαθεί από τις άπειρες διακλαδώσεις του νου, ήρθες πάλι ξαφνικά και επίμονα, όπως επίμονα φυσά έξω ο αέρας σ'αυτήν την πόλη του βορρά. Πόσο μακριά στ' αλήθεια, αλλά για δες τι ειρωνεία. Λες και σε έφερε ως εδώ ο αέρας και αυτή η σκέψη με τις αναμνήσεις της πόση δύναμη κρύβει τελικά μέσα της.Κι ας μην έχει γίνει τίποτα τελικά στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου