Η ώρα είναι 2 παρά πέντε ξημερώματα Κυριακής και ο καιρός όλο και χειροτερεύει. Έξω ρίχνει χαλάζι που με βία χτυπάει στο παράθυρο. Σα να προσπαθεί να επιβάλει την κυριαρχία του και σαν να σου λέει "ως εδώ είναι τα όριά σου, αυτό το παράθυρο". Κάθομαι στο γραφείο μου δίπλα στο παράθυρο και κοιτάω έξω.Νιώθω σα να υπακούω στο πρόσταγμα του καιρού αλλά δε με ενοχλεί καθόλου αυτό. Κοιτάω έξω. Ένα δέντρο που μένει ακίνητο υπομένοντας τον χειμώνα, μερικά φώτα αναμμένα στα απέναντι δωμάτια και μερικά παιδιά να περνάνε απ' έξω βιαστικά που και που. Η σκέψη δεν είναι ακίνητη. Αυτή κι αν δεν ήταν. Και πάνω που λες ότι προσπερνάς και γυρίζεις σελίδα και βρίσκεσαι τόσο μακριά, η σκέψη στα διαλύει όλα. Όλα όμως. Μερικές φορές μ'αρέσει να κλείνω απότομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου