Οι μάσκες

Όσο και να λέμε πως θέλουμε να αλλάξουμε, όσο κι αν προσπαθεί κανείς τόσο πιο πολύ κάτι τέτοιο δε συμβαίνει και όχι από ανικανότητα να πραγματοποιήσουμε αυτό το "στόχο" αλλά διότι δύσκολα μπορούμε να αποχωριστούμε τον εαυτό που με τόσο ευλαβικό τρόπο φροντίζαμε μια ζωή. Δύσκολο έως αδύνατον να πετάξουμε μια για πάντα το προσωπείο που κουβαλάμε και που με το χρόνο έχει γίνει ένα με το πετσί μας. Και μας αρέσει αυτή η αίσθηση. Και ας ξέρουμε πως οδηγούμαστε στο γκρεμό, ή στο χείλος του έστω. Κι ας ξέρουμε τέλος πάντων πως δε μας βγάζει πουθενά, η ψυχική μας υγεία καταστρέφεται και μαζί με αυτήν ο εαυτός και η ψυχή που την αντιπροσωπεύει.
Είναι απλά τα πράγματα. Αλλά μόνο γι'αυτούς που έμαθαν έτσι, που έκαναν βίωμα τους από πολύ νωρίς πως η ζωή είναι μια πλάκα, μια χαρούμενη και ανέμελη παράσταση. Που κι αν πάει και κάτι στραβά εε δεν χάλασε και ο κόσμος. Για αυτούς η ζωή είναι ιδανική, απλόχερη και γενναιόδωρη.
Αλλά τι και να τα παίρνεις στα σοβαρά; Αφού τίποτα δεν αλλάζει και κανείς δε σ'ακούει. Η σκέψη σαν αδύναμος αέρας που βρίσκει τοίχο μπροστά και σταματά. Σε αντίθεση με τον αέρα του βορρά εδώ, που αν και κρύος σε κάνει να αισθάνεσαι πως υπάρχει, με τη θερμότητα που σου μεταδίδει, με τις μυρωδιές που κουβαλάει μαζί του, με τις μνήμες που σέρνει και τις αναμνήσεις που σου αναδύει.
Πάω να απολαύσω το βοριά της βόρειας θάλασσας που βρέχει αυτήν την πόλη.