Προς τη δική μου Ουτοπία

Πάει νομίζω αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που αποφάσισα να αφήσω μερικά λόγια. Αλλά μη νομίσεις ότι έχουν αλλάξει και πολλά. 

Μόλις πριν λίγο έριχνε χιόνι και τράβηξα τις κουρτίνες για να μπορώ να βλέπω τις νιφάδες να πέφτουν πάνω στο τζάμι και να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο αυτές σχηματίζονται και τελικά εξαφανίζονται. Όμως, δεν κράτησε πολύ. Λες και δεν ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου αυτή την τόσο τελετουργική διαδικασία: από την δημιουργία στην πλήρη εξαφάνιση. 

Και ξαφνικά ο ουρανός καθάρισε. Ίσα-ίσα διακρίνω ένα αστέρι που τρεμοπαίζει. Ένας μακρινός Ήλιος πρέπει να'ναι. Έτσι δε λένε για τα αστέρια που τρεμοπαίζουν;; Και τι να πουν κι αυτά; Τόσο μακριά που είναι, δεν θα έφτανε ούτε μια ζωή ανθρώπινη για να παίρναμε το μήνυμά τους. Άραγε τι να έχουν να μας πουν; τι κουβαλάνε αυτά τα αστέρια, άραγε θα μας θέλανε εμάς τους ανθρώπους να τα κατοικήσουμε;

Όπως ο μικρός Πρίγκηπας. Τι ωραία που θα ήταν. 

Ξέρεις, είναι πολλές οι φορές που θα 'θελα να βρίσκομαι και εγώ σε ένα τέτοιο πλανήτη μακρινό. Να βρίσκομαι πάνω στο ολοδικό μου άστρο και να ταξιδεύω στο άπειρο και για πάντα. Να περνώ ξυστά από τα άλλα άστρα με ταχύτητα φωτός και το ίδιο αστραπιαία να μαθαίνω το σύμπαν σε όλη του την ουσία. 

Ένα ταξίδι προς την πιο ωραία Ουτοπία! Την δική μου ανεξερεύνητη Ουτοπία. Του παρελθόντος, του παρόντος και του πάντοτε. 

Της...απόδοσης...

Αποδόσεις...όχι αυτές των στοιχημάτων ούτε αυτές που σχετίζονται με τις χρηματιστηριακές συναλλαγές . Αναφέρομαι στις αποδόσεις όταν αυτές σχετίζονται με τις συναλλαγές τις κοινωνικές, εκείνες που αφορούν ανθρώπους, αισθήματα και συμπεριφορές. Το πώς αποδίδουμε δηλαδή την ανθρώπινη συμπεριφορά. Και είναι μια πολύπλοκη διαδικασία όσο και εύκολα ερμηνεύσιμη.
Είναι γνωστό ότι οι άντρες, σε αντίθεση με τις γυναίκες, τείνουν να αποδίδουν μια κάποια φιλική και ευγενική συμπεριφορά μια γυναίκας σαν ερωτική επιθυμία προς το πρόσωπό τους. Τείνουν να (παρ)ερμηνεύουν τις κινήσεις τους (των γυναικών) ως σημάδι ότι τις έλκουν . Η αντρική φιλαυτία δημιουργεί παρερμηνείες και παρεξηγήσεις και η αλήθεια είναι πως είναι πολύ συχνές. Σε βαθμό που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το πως πρέπει τελικά να αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις..από απόσταση; με αυτοσυγκράτηση; με καχυποψία; με τον ίδιο απόλυτο ενθουσιασμό;
Και κάπου εδώ επιστρέφουμε στη γνωστή φράση.. σωστό και λάθος χάνουν την αξία τους και αλήθεια και ψέμα μπερδεύονται τόσο που σε καθιστούν ανίκανο να τα ξεχωρίσεις. Τόσο πολύ που ξεχνάς ποιος είσαι, τι κάνεις, γιατί το κάνεις και όλα αυτά.
Είναι τρομακτικά υψηλή η ένταση που επιτάσσει αυτή η αίσθηση που κορμί και ψυχή συντονίζονται και πάλλονται δυνατά, ακανόνιστα και ανεξέλεγκτα.  Αποδόσεις που ίσως να έπρεπε να σκεφθείς καλύτερα προτού τις κάνεις.
Αποδόσεις με δόσεις και άτοκα επιτόκια. 

Οι μάσκες

Όσο και να λέμε πως θέλουμε να αλλάξουμε, όσο κι αν προσπαθεί κανείς τόσο πιο πολύ κάτι τέτοιο δε συμβαίνει και όχι από ανικανότητα να πραγματοποιήσουμε αυτό το "στόχο" αλλά διότι δύσκολα μπορούμε να αποχωριστούμε τον εαυτό που με τόσο ευλαβικό τρόπο φροντίζαμε μια ζωή. Δύσκολο έως αδύνατον να πετάξουμε μια για πάντα το προσωπείο που κουβαλάμε και που με το χρόνο έχει γίνει ένα με το πετσί μας. Και μας αρέσει αυτή η αίσθηση. Και ας ξέρουμε πως οδηγούμαστε στο γκρεμό, ή στο χείλος του έστω. Κι ας ξέρουμε τέλος πάντων πως δε μας βγάζει πουθενά, η ψυχική μας υγεία καταστρέφεται και μαζί με αυτήν ο εαυτός και η ψυχή που την αντιπροσωπεύει.
Είναι απλά τα πράγματα. Αλλά μόνο γι'αυτούς που έμαθαν έτσι, που έκαναν βίωμα τους από πολύ νωρίς πως η ζωή είναι μια πλάκα, μια χαρούμενη και ανέμελη παράσταση. Που κι αν πάει και κάτι στραβά εε δεν χάλασε και ο κόσμος. Για αυτούς η ζωή είναι ιδανική, απλόχερη και γενναιόδωρη.
Αλλά τι και να τα παίρνεις στα σοβαρά; Αφού τίποτα δεν αλλάζει και κανείς δε σ'ακούει. Η σκέψη σαν αδύναμος αέρας που βρίσκει τοίχο μπροστά και σταματά. Σε αντίθεση με τον αέρα του βορρά εδώ, που αν και κρύος σε κάνει να αισθάνεσαι πως υπάρχει, με τη θερμότητα που σου μεταδίδει, με τις μυρωδιές που κουβαλάει μαζί του, με τις μνήμες που σέρνει και τις αναμνήσεις που σου αναδύει.
Πάω να απολαύσω το βοριά της βόρειας θάλασσας που βρέχει αυτήν την πόλη. 

h mple porta

Ola ksekinisan polu grigora, sta ksafnika , apousia organomenou planou kai sxediasmou. To mellon fantaze avevaio. Kai paramenei einai i alitheia. Menei avevaio gia na mas krata se egrigorsi, na mas exei stin tsita kai sunexos na mas thumizei tin upoxreosi mas na paleuoume kai gia ta pio mikro akoma kai gai ta pio asimanta.

Kapos etsi einai xtismeni simera i poli auti. Me polla oneira alla kai polles avevaiotites. Kai einai oraies oi avevaiotites idios ama ksereis na tis paratireis apo ti sosti gonia kai na akous auta pou lene! Den einai eukolo ma oxi kai adunato.

kapou edo se afino pali, etsi sta ksafnika kai go

k

Λίγο πριν την επιστροφή

Η αντίστροφη μέτρηση για εκείνον είχε ήδη αρχίσει εδώ και καιρό  και το τέλος φάντασε πιο πιθανό από ποτέ. Το ήξερε, το είχε διαισθανθεί και μπορούσε με ευκολία να διακρίνει τα σημάδια και να τα ερμηνεύει. Δεν το 'χε κάνει ποτέ ξανά αλλά ο τρόπος του φανέρωνε  λεπτότητα  σαν να ήξερε να ερμηνεύει τα σημάδια από πολύ νωρίς, σαν να ήταν προορισμένος γι' αυτό. Πόσο τρομακτικό ακούγεται όμως. Να προορίζεσαι για κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Να ξέρεις δηλαδή ότι μια μοίρα ακολουθείς και σ΄ ακολουθεί, μια μοίρα σε ορίζει και σου δείχνει το δρόμο. Ένας δρόμος που τον ακολουθείς θες δε θες. Κι αν δε θες πρόβλημά σου. Αυτοί είναι μερικοί μόνο  από τους νόμους της ζωής που δεν κοιτάνε πρόσωπα, καταστάσεις και δεν στέκονται ποτέ  σε συναισθηματισμούς και "βλακώδη" όνειρα ζωής. Τα όνειρά σου δεν έχουν καμμία απολύτως αξία. Καμμία. Το τέλος ήταν πια πιο κοντά από ποτέ.