Ο βυθός του ανέμου

Είχε αφήσει επίτηδες το παράθυρο ανοιχτό για να τον χτυπά ο κρύος αέρας σε αυτήν την πόλη του βορρά και του υπενθυμίζει το  που βρίσκεται. Έμοιαζε πλέον να έχει συνηθίσει την αίσθηση του κρύου αέρα που με ευκολία διαπερνούσε της ρωγμές των σκέψεων του. Τόσο που οι ίδιες οι σκέψεις του να έχουν παγώσει και έτσι παγωμένες να διαπερνούν τα πάντα αλλά οι ίδιες να μη διαπερνούνται με τίποτα και από τίποτα. Τόσο ισχυρός είναι ο αέρας εδώ πέρα. Είναι τόσο παγωμένος που επηρεάζει και της μνήμες του. Και αυτό είναι το χειρότερο. Μόνο κάτι ξεθωριασμένες εντυπώσεις, κατάλοιπα ονείρου έχουν μείνει για να του υπενθυμίζουν ποιος είναι.
 Η παγωνιά εδώ πέρα σε υπνωτίζει, αναθυμιάσεις καπνού που στερεύουν κάθε απόθεμα οξυγόνου και τελικά οδηγούν στην ασφυξία. Σαν να κρατάς την αναπνοή σου μέσα στο βυθό και να προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια   για να γεμίσεις τα πνευμονία με όσο περισσότερο οξυγόνο μπορείς. Αλλά τελικά να μην το καταφέρνεις. Καταλήγεις να μένεις εγκλωβισμένος στο βυθό αλλά για ένα παράξενο λόγο να ζεις ακόμα. Όχι με τον τρόπο που ορίζουμε τη ζωή. Μια ζωή που σε τρομάζει συνεχώς, και απειλητικά σε κοιτάζει κατάματα και συ να φοβάσαι να την κοιτάξεις κατά πρόσωπο. Θα μαρμαρώσεις.
Όλα ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού. Τι κι αν ήταν ο πρωταγωνιστής όμως; Σε αυτό το έργο δεν υπήρχε  κανείς  άλλος, ούτε καν θεατές. Έπαιζε ολομόναχος. Και σαν καλός ηθοποιός, συνέχισε την παράσταση ακόμα και χωρίς ακρωατήριο.
Το κρύο δυναμώνε. Και καθώς άνοιγε τα μάτια, έτσι αντιφατικά συνειδητοποιούσε ότι έπρεπε να ανέβει  στην επιφάνεια. Το οξυγόνο είχε ήδη τελειώσει.