Οι μνήμες

Μια ακόμη παγωμένη νύχτα και μια απ τις λίγες που ο ουρανός απλωνόταν με περηφάνεια φωτεινός χαρίζοντας ένα θέαμα που στα μάτια του καθενός αποτελούσε μοναδικό φαινόμενο. Ένα φαινόμενο παγίδα! Απ'αυτά που ξέρει καλά να στύνει η νύχτα. Μέσα στην παραζάλη και ενώ έχεις συνηθίσει τα πυκνά σύννεφα να καλύπτουν τα αστέρια, έρχεται ξαφνικά εκείνη η φορά που εντελώς απροειδοποίητα ο ουρανός φοράει τα καλά του και σε τυφλώνει από τη λάμψη - μερικές φορές πιο πολύ και από τον ίδιο τον ήλιο. Και αυτό που καταφέρνει καλά να κάνει το φως της νύχτας είναι να ξυπνά μνήμες και να ξύνει πληγές. Σε βυθίζει ακόμα πιο βαθειά, σα μαύρη τρύπα σε ρουφά μέχρι να σε καταπιεί εντελώς, μέχρι που η φωνή σου  να μην ακούγεται και οι δυνάμεις σου να χάνονται παντελώς.

Ήταν από εκείνες της νύχτες που το κρύο φώναζε και έμπαινε μέσα απ'το παράθυρο και τον σκουνταγε αδιάκριτα και με θράσσος κυριεύε το κορμί του. Το μυαλό του δε μπορούσε να κάνει τίποτε πια. Γιατί όσο κι αν ήθελε να ξεχάσει, όσο και αν προσπαθούσε, όλα εκείνα που του σκάλιζαν της πληγές, η κρύα εκείνη νύχτα τα ξεσκέπαζε  και τα σκόρπιζε παντού. Αδιάκριτα και με θράσσος. Χωρίς έλεος.

Ήταν μια ακόμη νύχτα που ο ίδιος επέλεγε να χαθεί στις σκέψεις. Το μόνο που ήθελε ήταν να ερωτευθεί και  πάνω απ'όλα να νιώσει ότι τον ερωτεύονται, ότι είναι ερωτεύσιμος. Μια διαδικασία που για άλλους φαντάζε ρουτίνα, για τον ίδιο ήταν διαδικασία κόπου, χρόνου και πόνου. Τον έρωτα δεν τον γνώρισε ποτέ. Μονάχα φανταζόταν πως μπορεί να είναι. Μέσα από ταινίες, βιβλία, τραγούδια, απ'τους άλλους. Ποτέ του δεν ένιωσε   ερωτεύσιμος και αυτό άφηνε το σημάδι του μέσα στον ίδιο.
Πόσο ειρωνικό: η απουσία από κάτι να σουαφήνει σημάδι. Μια πληγή που πονά και σιγά-σιγά εξαπλώνεται αντί να θεραπεύεται και αρχίζει να τον μολύνει.