Συνήθως, δε μου αρέσει να διαβάζουν οι άλλοι τις σκέψεις μου. Προτιμώ να γράφω όταν το νιώθω, όταν το έχω ανάγκη, όταν ξέρω πως γράφοντας κάτι αποφορτίζω τα συναισθήματά μου που είναι καλά συμπιεσμένα και ασκούν τεράστια πίεση. Γράφω κυρίως όταν με κατακλύζουν αρνητικά συναισθήματα.
Και είναι ίσως η ηττοπάθεια και ο φόβος να μιλήσουμε δυνατά που μας κάνει να αποτυπώνουμε τις σκέψεις μας σε ένα χαρτί, σε ένα μπλογκ, σε ένα ημερολόγιο καλά φυλαγμένο σε ένα συρτάρι αντί να πούμε αυτά που πρέπει να πούμε στις πηγές των συναισθημάτων μας. Γιατί προσφέρει απίστευτη ασφάλεια η ανωνυμία ότι δε θα αποκαλυφθεί ποιος πραγματικά είσαι, ότι κανένας δε θα μάθει ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά τα παράξενα λόγια, πίσω από τις διφορούμενες έννοιες, την παράξενη σκέψη.
Κι' όλα μα όλα βρίσκονται μες το μυαλό και μπορούν να αλλάξουν αναπλαισιώνοντας την αρχική άποψη που είχαμε γι'αυτά, αναθεωρώντας τα όσα με πείσμα θέλαμε να πιστεύουμε για σωστά. Αλλά είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να κάνουμε αυτήν την τεράστια στροφή και ξαφνικά να αλλάξουμε ριζικά τα όσα πιστεύαμε για μια κατάσταση, για ένα πρόσωπο, για μας τους ίδιους. Και ως εδώ ακόμα όλα καλά γιατί η όλη υπόθεση αφορά το πώς ο εαυτός θα διαχειριστεί την κάθε κατάσταση. Αν, όμως, ανοιχτείς και αποκαλύψεις τους φόβους, τις αδυναμίες και τα όνειρά σου τότε πραγματικά θα βρεθείς προ εκπλήξεων.
Ελπίζω τα χιόνια να λιώσουν κάποια στιγμή.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά να πάω και στο σπίτι για διακοπές!
